konnica
-
książk. część wojska - zespołu ludzi - walcząca konno
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
armia -
- ciężka, ciężkozbrojna, lekka; francuska, niemiecka, polska; nieprzyjacielska; szarżująca konnica
- trzy (cztery...) tysiące konnicy
- konnica i artyleria, konnica i piechota
- korpus, oddział, pułk; atak, najazd; tętent konnicy
- walka przeciw konnicy
- walka z konnicą
- konnica ruszyła, uderzyła
- atakować konnicę
- dowodzić konnicą
- walczyć z konnicą
-
- Nie nadawał się na wodza, lecz urodzony był wysoko, i też jemu powierzono legiony, ale kiedy wszczął się popłoch pod natarciem ciężkozbrojnej konnicy, stracił głowę i pierwszy rzucił się do ucieczki, zostawiając wojsko na pastwę nieprzyjaciół.
źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Widnokrąg, 1996
Poznała legionistów czeskich, którzy na krótko przegnali bolszewików i konnicę Wasilija Czapajewa, co wyparła Czechów i Kołczaka.
źródło: NKJP: Anna Żebrowska: W Samarze, w strasznym dworze..., Gazeta Wyborcza, 1994-12-27
Jan IV prowadził potężną, liczącą sto pięćdziesiąt tysięcy piechoty i dwadzieścia tysięcy konnicy armię, która miała zadać ostateczny cios mahdystom.
źródło: NKJP: Ignacy Karpowicz: Nowy kwiat cesarza (i Pszczoły), 2007
W grobie tym spoczywało dwudziestu pięciu żołnierzy 51. Pułku Strzelców Kresowych, którzy zginęli w czasie wyprawy na Kijów w 1920 roku, a także w walkach z konnicą Budionnego.
źródło: NKJP: Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej, 2006
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. konnica
konnice
D. konnicy
konnic
C. konnicy
konnicom
B. konnicę
konnice
N. konnicą
konnicami
Ms. konnicy
konnicach
W. konnico
konnice
Inne uwagi
Zwykle lp
-
Zob. koń
1386, Bańk