kelnerka - Wielki słownik języka polskiego PAN

kobieta, która obsługuje gości siedzących przy stolikach w restauracji, kawiarni lub innym zakładzie gastronomicznym

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Praca

zawody

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

miejsca, osoby, przedmioty, sytuacje związane z jedzeniem

miła, sympatyczna; młoda, młodziutka kelnerka
kelnerka w barze, w hotelu, w kawiarni, w klubie, w pubie, w restauracji, w stołówce
kelnerka i barmanka; kelnerzy i kelnerki
praca, praktyka, zawód; fartuszek, mundurek, strój kelnerki
kelnerka podaje coś, postawiła coś, przynosi coś; podchodzi; zjawiła się
poprosić, przywołać, wołać, zawołać kelnerkę
zwrócić się do kelnerki; zamawiać coś u kelnerki
kiwać, skinąć na kelnerkę
rozglądać się za kelnerką
pracować jako kelnerka

	Kelnerka stawia przed Edkiem kufel, potem go podnosi, wyciera blat, stawia, zabiera pustą popielniczkę, przynosi nową, znów kręci zawijasy ścierką pomiędzy łokciami siedzących i doczekuje się w końcu przelotnego spojrzenia. źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Opowieści galicyjskie, 1995
	Ruchem milionera uniósł do góry rękę i zawołał w stronę zbliżającej się kelnerki: - Pani szefowo, jedne małe lody za dwa złote! źródło: NKJP: Adam Bahdaj: Wakacje z duchami, 1996
	Czekając na banana w czekoladzie dla Marty, Jacek powoli dopijał piwo. Skinął na kelnerkę i poprosił ją o następną butelkę. źródło: NKJP: Kinga Dunin: Tabu, 1998
	Do jadalni weszło kilka młodych kelnerek, by posprzątać stoły i zmienić obrusy. źródło: NKJP: Andrzej Bart: Fabryka Muchłapek, 2008
	Spotkali się w kawiarni „Magnolia”. W małej sali przy stoliku, który kierownik Tarasewicz kazał przygotować kelnerkom (świeża serweta, kwiat w cepeliowskim wazonie, cukiernica z zielonej kamionki). źródło: NKJP: Kazimierz Orłoś: Cudowna melina, 1989

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Pochodny od kelner