dezaprobata - Wielki słownik języka polskiego PAN

książk. uznawanie czegoś za złe lub niesłuszne

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

całkowita; cicha; duża, wyraźna, zdecydowana; głęboka, lekka; ogólna, powszechna, społeczna
dezaprobata opinii publicznej, otoczenia, społeczeństwa; życia
dezaprobata dla jakiejś decyzji, dla działań (rządu), dla czyichś poczynań, dla czyjegoś zachowania; wobec jakichś działań, poczynań
wyraz dezaprobaty
pełen dezaprobaty
okazać, wyrazić/wyrażać; wywołać dezaprobatę

	Wiele akcji [...] nie przynosi zamierzonego efektu i często spotyka się z dezaprobatą części społeczeństwa. źródło: NKJP: (chan): Paweł Ł. Urban: Toksykologia - także dla ekologa, Zielone Brygady. Pismo Ekologów, 1998-01-01
	Według najnowszych sondaży, wskaźnik dezaprobaty dla prezydenta Obamy wśród amerykańskich katolików podskoczył z 14 proc. w lutym do 28 proc. w marcu. źródło: NKJP: Katolickie kłopoty Obamy, Polityka nr 2701, 2009-04-18
	W stosunku do dziecka wrażliwego wystarczającą karą będzie sama dezaprobata wyrażona w słowach lub w sposobie bycia rodziców. źródło: NKJP: Danuta Popławska: Nakazy – zakazy – kary, Wychowawca nr 123, 2003-03
	Kiedy opadły emocje, milicjanci zaczęli szeptać między sobą, a po pełnych dezaprobaty minach widać było, że wciąż są zbulwersowani. źródło: NKJP: Marek Idczak: Słony wiatr, 2007

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Inne uwagi

Zwykle lp

	+	dezaprobata	+	(KOGO) + (dla KOGO/CZEGO)
	+	dezaprobata	+	(CZYJA) + (dla KOGO/CZEGO)

fr. désapprobation

Od: aprobata