przyczyna - Wielki słownik języka polskiego PAN

to, co wyjaśnia i tłumaczy, dlaczego powstało jakieś zjawisko albo zdarzenie lub dlaczego coś jest jakieś

ATEMATYCZNY

osobista; zewnętrzna; podobna; druga, pierwsza; najczęstsza; jedyna; bezpośrednia, główna, naturalna, oczywista, pierwotna, podstawowa, wyraźna, zasadnicza; prosta; głębsza; możliwa, obiektywna, rzeczywista; określona; możliwa, prawdopodobna, prawdziwa; istotna, poważna, ważna; niewiadoma, niewyjaśniona, nieznana przyczyna; przyczyna ekonomiczna, polityczna, społeczna; !?sprawcza; techniczna; uzasadniająca coś
przyczyna bólu, choroby, cierpienia; otyłości; decyzji, zachowania; samobójstwa, śmierci, zgonu; biedy; kłopotu, konfliktu, problemu, trudności; awarii, opóźnienia; kolizji, pożaru, wybuchu, wypadku; wojny; katastrofy, nieszczęścia, tragedii; klęski, kryzysu, niepowodzenia, porażki, upadku; zła; dymisji, odwołania kogoś; różnic; zjawiska, zmiany; braku, obniżenia, rozwiązania, spadku, strat, utraty; pojawienia się, powstania, wystąpienia, występowania; rozwoju, wzrostu czegoś; natury jakiejś; wszystkiego
łańcuch; analiza przyczyn
przyczyna leży, tkwi w czymś; powstaje; ustała
dociekać, poszukiwać, szukać, upatrywać przyczyny w czymś
mieć; stanowić; analizować, badać, zbadać; określić, poznać, rozpoznać, ustalić, znaleźć; widzieć, znać; wyjaśnić/wyjaśniać, uzasadnić; zrozumieć; podać/podawać, wskazać; usunąć przyczynę; wymienić przyczyny
być, bywać przyczyną