polszczyzna - Wielki słownik języka polskiego PAN

język polski

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

języki świata

czysta, dobra, doskonała, klasyczna, nienaganna, niezła, piękna, płynna, poprawna, świetna, wspaniała; codzienna, kresowa, literacka, łamana, potoczna, regionalna, wielkomiejska; dawna, dzisiejsza, historyczna, osiemnastowieczna, piętnastowieczna, średniowieczna, współczesna polszczyzna
frazeologia, składnia, słownictwo, słownik, zasób (leksykalny, słownikowy); historia, odmiany; znajomość polszczyzny
posługiwać się polszczyzną
występowanie w polszczyźnie

	Z typologicznego punktu widzenia polszczyzna należy do języków umiarkowanie spółgłoskowych [...]. źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
	[...] okazuje się, że chociaż dzieliła nas Wisła, mówiliśmy identyczną gwarą, obaj starając się zachować dwujęzyczność - w szkole i na ulicy dominował zwierzyniecki, podgórski język, w domu obowiązywała literacka polszczyzna. źródło: NKJP: Chłopak z Prawobrzeża, Dziennik Polski - Pejzaż, 2003-10-04
	Dawniej w Polsce wzorce językowe tworzyły dzieła literackie; klasyczna literatura realistyczna w drugiej połowie XIX wieku wykształciła dojrzałą przejrzystą polszczyznę. źródło: NKJP: Tadeusz Drewnowski: Próba scalenia: obiegi, wzorce, style : literatura polska 1944-1989, 1997
	Nie należy zapominać, że kontakty między jidysz a polszczyzną wzbogaciły również nasz język o nowe wyrazy. źródło: NKJP: Mikołaj Szymański: Dobra, dobra!, Gazeta Wyborcza - Magazyn, 1995-08-11

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

Zob. polski