oblubieniec
-
książk. mężczyzna, którego dana kobieta kocha, chce poślubić lub niedawno poślubiła
-
Używane także w kontekstach religijnych, np. Oblubieniec Marii, Oblubieniec Kościoła.
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Relacje międzyludzkie
określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie -
Wydawało jej się, że dla jej pięknej córki kniaź Dymitr to nie jest jeszcze najlepsza partia. Oblubieniec nie chciał dłużej czekać i wraz ze stryjem najechali zamek i porwali Halszkę.
źródło: NKJP: Słoneczne strony, Gazeta Poznańska, 2003-07-03
Jej życie odmieniło się, gdy wyszła za mąż. Oblubieniec pochodził ze Starej Łubianki, ale pracował w Pile.
źródło: NKJP: Andrzej Milczyński: Pilanie z urodzenia, Gazeta Poznańska, 2001-12-24
Każdy chce zobaczyć balkon, na którym słynna dziewczyna słuchała miłosnych wyznań swojego oblubieńca.
źródło: NKJP: Ksawery Kunikowski: Z wizytą u Romea i Julii, Express Ilustrowany, 2003-07-05
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. oblubieniec
oblubieńcy
ndepr oblubieńce
depr D. oblubieńca
oblubieńców
C. oblubieńcowi
oblubieńcom
B. oblubieńca
oblubieńców
N. oblubieńcem
oblubieńcami
Ms. oblubieńcu
oblubieńcach
W. oblubieńcu
rzadziej oblubieńcze
oblubieńcy
ndepr oblubieńce
depr Inne uwagi
Zwykle lp
-
Od imiesłowu biernego oblubiony (od st.pol. oblubić 'zaślubić, poślubić kogoś; dać za żonę; upodobać sobie, wybrać'), urzeczownikowionego za pomocą przyrostka -ec; zob. lubić