|
W scenach zespołowych zdobył się Moniuszko na zamknięcie w prostej, jasnej formie skontrastowanych wątków melodycznych, dając przykład mistrzostwa w panowaniu nad tak trudną i często zawodną konstrukcją operowego ensemble'u.
źródło: Witold Rudziński: Moniuszko, 1978 (books.google.pl)
|
|
Trudno szukać większych analogii z tradycyjną operą kameralną czy dramatem muzycznym, brak tu bowiem typowych dla tych gatunków monologów, arii, ensemblów czy też większych fragmentów orkiestrowych.
źródło: Adolf Juzwenko, Jan Miodek: Między teatrem a literaturą, 2004 (books.google.pl)
|