XVI w.,
SPXVI
W postaci: rupieci
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
n2
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
| M. |
rupiecie
|
rupiecia
|
|
| D. |
rupiecia
|
rupieci
|
|
| C. |
rupieciu
|
rupieciom
|
|
| B. |
rupiecie
|
rupiecia
|
|
| N. |
rupieciem
|
rupieciami
|
|
| Ms. |
rupieciu
|
rupieciach
|
|
| W. |
rupiecie
|
rupiecia
|
|
daw.
stary, bezużyteczny bądź nie w pełni funkcjonalny przedmiot, sprzęt lub pojazd
KATEGORIE FIZYCZNE
Cechy i właściwości materii
jakość i intensywność
CZŁOWIEK I TECHNIKA
Urządzenia i maszyny
funkcjonowanie urządzeń i maszyn
|
Idę na dwór, to po drodze wziąłem to rupiecie, bo grzech z próżnymi rękami iść, i rzucam na ognisko.
źródło: Jan Wiktor: Papież i buntownik, 1956 (books.google.pl)
|
|
Mały i ciemny stryszek, na ziemi walają się jakieś stare rupiecia i blachy [...].
źródło: Eugeniusz Wawrzkowicz, Artur Leinwand: Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918, 1991 (books.google.pl)
|
Data ostatniej modyfikacji: 14.10.2024
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN