UKRYJ ODMIANĘ ROZWIŃ WSZYSTKO DRUKUJ

turkotać

XVI w., SPXVI
Na podstawie indeksu haseł

część mowy: czasownik

aspekt: niedokonany

Tryb oznajmujący

Czas teraźniejszy

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	turkotałem +(e)m turkotał	turkotałam +(e)m turkotała	turkotałom +(e)m turkotało	turkotaliśmy +(e)śmy turkotali	turkotałyśmy +(e)śmy turkotały
2 os.	turkotałeś +(e)ś turkotał	turkotałaś +(e)ś turkotała	turkotałoś +(e)ś turkotało	turkotaliście +(e)ście turkotali	turkotałyście +(e)ście turkotały
3 os.	turkotał	turkotała	turkotało	turkotali	turkotały

bezosobnik: turkotano

Czas przyszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	będę turkotał będę turkotać	będę turkotała będę turkotać	będę turkotało będę turkotać	będziemy turkotali będziemy turkotać	będziemy turkotały będziemy turkotać
2 os.	będziesz turkotał będziesz turkotać	będziesz turkotała będziesz turkotać	będziesz turkotało będziesz turkotać	będziecie turkotali będziecie turkotać	będziecie turkotały będziecie turkotać
3 os.	będzie turkotał będzie turkotać	będzie turkotała będzie turkotać	będzie turkotało będzie turkotać	będą turkotali będą turkotać	będą turkotały będą turkotać

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		turkoczmy
2 os.	turkocz	turkoczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	turkotałbym bym turkotał	turkotałabym bym turkotała	turkotałobym bym turkotało	turkotalibyśmy byśmy turkotali	turkotałybyśmy byśmy turkotały
2 os.	turkotałbyś byś turkotał	turkotałabyś byś turkotała	turkotałobyś byś turkotało	turkotalibyście byście turkotali	turkotałybyście byście turkotały
3 os.	turkotałby by turkotał	turkotałaby by turkotała	turkotałoby by turkotało	turkotaliby by turkotali	turkotałyby by turkotały

bezosobnik: turkotano by

bezokolicznik: turkotać

imiesłów przysłówkowy współczesny:

turkocąc
turkocząc

gerundium: turkotanie

imiesłów przymiotnikowy czynny: turkocący

psł. *tŕ̥kati

Czas. intens. z przyrostkiem -ot- od polskiego XVII-wiecznego tarkać 'furkotać, furczeć' (Bor.).

wydawać niski, jednostajny odgłos, charakterystyczny dla pojazdów jadących po nierównej powierzchni lub obracających się kół

KATEGORIE FIZYCZNE Cechy i właściwości materii dźwięki

Koła miarowo turkoczą, szkapina leniwie ciągnie za sobą ten majdan, a furman znów zapada w drzemkę.

źródło: NKJP: Adam Lipczyński: Przygoda łapiducha, Detektyw,1999

[...] wozy też zakręciły, pomknęły ku smokowi, turkocąc i podskakując na wybojach.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992

[...] młyn po śmierci pana Chmielarza niestety przestał turkotać pod lasem i przeszedł w obce ręce.

źródło: NKJP: Józef Banaszak: Czas nie przeszedł obok: wspomnienia przyrodnika, 2008

Data ostatniej modyfikacji: 04.04.2025