ktoś puszcza mimo uszu coś

Wróciwszy do kuchni przysiadała na stołku, rozkładając szeroko fałdzistą spódnicę i mając swoje własne poglądy na pacjentów i ich choroby, opowiadała o tym, skąd i po co który się zjawił. Ula puszczała te gadki mimo uszu: lubiła samą obecność pani Cydzikowej, jej stateczność i pogodną opiekuńczość wobec całego świata.

źródło: NKJP: Irena Jurgielewiczowa: Ten obcy, 1990

Wspólne tematy z czasem zupełnie się wyczerpały: on w dalszym ciągu żył tylko studiami, ja zaś - czymś zupełnie innym, o czym nie chciałem i nie mogłem z nim mówić, a jego plotki o znajomych z roku puszczałem mimo uszu.

źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007

[...] zdziwiłby się zapewne, widząc bardzo wysokiego i przesadnie eleganckiego młodego człowieka, który najpierw wezwał taksówkę, potem, kiedy już podjechała, obejrzał ją, skrzywił się i odesłał, puszczając mimo uszu protesty kierowcy, następnie – znów przez komórkę – zrobił komuś, zapewne dyspozytorce, awanturę i niebawem wsiadł do drugiej, znacznie lepiej wyglądającej taksówki [...].

źródło: NKJP: Jacek Dehnel: Balzakiana, 2008

[...] większość słuchaczy w ogóle nie reaguje na treści głoszone przez ich kaznodzieję. [...] Podczas kazania zamieniają się w głuchy mur, worki soli. Wszystko puszczają mimo uszu, nie zastanawiają się nawet po to, żeby skrytykować, wyrazić wątpliwości.

źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Bóg zapłacz!, 2000

[...] dla mnie, pani Yennefer, mądrość to między innymi umiejętność puszczania mimo uszu głupich lub nieszczerych rad.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Miecz przeznaczenia, 1992