pop-art

Artyści tacy jak Andy Warhol i Roy Lichtenstein, którzy na przełomie lat 50. i 60. tworzyli sztukę zwaną pop-artem, chcieli odciąć się od poprzedniej fali amerykańskiego malarstwa - abstrakcyjnego ekspresjonizmu. Żeby być artystą (także sławnym), nie trzeba wylewać na płótno i rozmazywać na nim kilogramów farby; manifestowali za pomocą obrazów podobnych do plakatów albo wycinków z komiksów.

źródło: NKJP: Dorota Jarecka: Fabrykant obrazów, Gazeta Wyborcza, 1998-03-06

[...] pop-art [...] był zapewne ostatnią udaną próbą przerzucenia pomostu pomiędzy tzw. sztuką wysoką a ludyczną.

źródło: NKJP: Piotr Sarzyński: Łaźnia miłośći, Polityka, 2000-06-24

W tym roku z pomocą sponsorów zorganizował pierwsze w tym kraju prywatne biennale sztuki. Główną nagrodę jury przyznało za obraz w stylu pop-art, przedstawiający scenę z Rewolucji Kulturalnej na tle emblematu Marlboro i flagi amerykańskiej.

źródło: NKJP: Chantal De Rudder, Ursula Gauthier: Rewolucja za chińskim murem, Gazeta Wyborcza, 1993-03-11

Ludzie dzisiejsi żyją pod urokiem sprzętów i mechanizmów. Kochają się w samochodach, lodówkach, pralkach, plastikowych cackach, elektrycznych tranzystorowych maszynkach do patroszenia śliwek. Jakkolwiek w owym zachwycie konsumpcyjnym dopatrzyć się można pewnych znamion obłędu, nie jest jednak przypadkiem, że znalazł on oddźwięk w radosnej pochwale nowoczesnego przedmiotu, jego dotykalności, konkretności i absurdalności, której wyrazem jest pop-art.

źródło: NKJP: Teodor Krzysztof Toeplitz: Mój wybór: rzeczy mniejsze, 1998

Pop-artem nazwano jeden z głosów protestującej kontrkultury, który miał charakter demonstracyjnego sprzeciwu. Wobec czego? Sądząc z wypowiedzi jednego z czołowych artystów amerykańskich tego nurtu - Claesa Oldenburga - był to głos protestu przeciw partykularyzmowi i elitarności sztuki.

źródło: NKJP: Dorota Folga-Januszewska: Pop, Wiedza i Życie, nr 5/1998