UKRYJ ODMIANĘ ROZWIŃ WSZYSTKO DRUKUJ

dziko II

Zob. dziko I

część mowy: operator metapredykatywny

Zob. dziko I

ktoś/coś ma daną cechę w bardzo dużym stopniu, tak że mówiący zwraca na nią uwagę, bo nie jest normalne, że jest ona tak intensywna

wykładnik stopnia cechy

	Poczuła się nagle dziko szczęśliwa, że on jest obok. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy. Zdrada, 1991
	- Jestem dziko zmęczona - szepnęła, zamykając oczy. źródło: NKJP: Aleksander Minkowski: Szaleństwo Majki Skowron, 1972
	– Szewardnadze był dla mnie zawsze typem dziko pracowitego, mocarnego i upartego samouka z prowincji – opowiadał [...] dyrektor Biblioteki Narodowej, były więzień polityczny. źródło: NKJP: Wojciech Jagielski: Dobre miejsce do umierania, 2005
	Z drugiej strony życzeniem matki było, abym dziedziczył połowę domu i w ten sposób jako młodszy dorównał starszemu, a nawet prześcignął go w starszeństwie, sam stając się starszy. Naprawdę zadziwiające to wszystko, nigdy bym matki nie podejrzewał o taką dwuznaczną przezorność, naprawdę zadziwiające i tak dziko poplątane. źródło: NKJP: Józef Łoziński: Holding i reszta albo Jak zostać bogatym w biednym państwie, 2006
	Wszyscy u nas panicznie boją się kompromitacji prezydenta, a z drugiej strony dziko jej pożądają. źródło: NKJP: Jacek Tomczuk, Stefan Chwin: Ucieczka z pałacu, 2005

dziko _ Cz., Przym. _{st. równy} - cecha stopniowalna
szyk: stały: antepozycja

Data ostatniej modyfikacji: 29.12.2015