UKRYJ ODMIANĘ ROZWIŃ WSZYSTKO DRUKUJ

któż

2 połowa XIV w., SStp

Od: kto i -ż (skrót od że).

1. Któż to wie?

wprowadza pytanie o osoby, o których można orzec to, co jest powiedziane w odpowiednim zdaniu

może wprowadzać Zd.Podrz.

wykładnik osoby

	- Któż by się ośmielił fatygować panią hrabinę? źródło: NKJP: Teresa Bojarska: Świtanie, przemijanie, 1996
	„O kimże oni mówią, o Wiktorze?” - zaciekawił się Karlik. źródło: NKJP: Edmund Niziurski: Księga urwisów, 1954
	Spójrz tylko, któż to nam tu zawitał. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
	- Patrzcie państwo, kogóż to me piękne oczy widzą? źródło: NKJP: Piotr Krawczyk: Plamka światła, 1997

część mowy: zaimek pytajny

Inne uwagi

Odmiana zgodna z odmianą kto I + ż

Któż _ Zd. _pyt.
szyk: stała pozycja inicjalna w zdaniu

nadawca jest zaskoczony, że to, o czym mowa, dotyczy tak wielu osób

wykładnik emocji

Któż tam nie grał? Cały przegląd gwiazd mniejszych i dużych.

źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Bóg zapłacz!, 2000

Ech, z kim ten Bond nie walczył i kogóż nie zwyciężał!

źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967

Byłem tam niby technikiem drogowym... kimże ja nie byłem!

źródło: NKJP: Nina Terentiew: Zwierzenia kontrolowane, 2004

część mowy: modyfikator deklaratywności

podklasa: operator wypowiedzeń wykrzyknieniowych

Inne uwagi

Odmiana zgodna z odmianą kto I + ż

Któż _ Zd. _{wykrz. z neg.}
szyk: stały: pozycja inicjalna

Data ostatniej modyfikacji: 28.03.2019