UKRYJ ODMIANĘ ROZWIŃ WSZYSTKO DRUKUJ

deklamatorka

Chronologizacja

1855, L. Siemieński, "Pogadanki literackie", books.google.pl

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

liczba pojedyncza liczba mnoga
M. deklamatorka
deklamatorki
D. deklamatorki
deklamatorek
C. deklamatorce
deklamatorkom
B. deklamatorkę
deklamatorki
N. deklamatorką
deklamatorkami
Ms. deklamatorce
deklamatorkach
W. deklamatorko
deklamatorki

Pochodzenie

Zob. deklamator

Definicja

książk. 
kobieta wygłaszająca z pamięci utwory literackie, równocześnie odpowiednio interpretując je głosem

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA Działalność artystyczna człowieka literatura

Relacje znaczeniowe

synonimy:  recytatorka

Cytaty

Jako obiekt ukrytych westchnień występuje między innymi Maria Morska, muza Skamandrytów, lecz przede wszystkim egzaltowana deklamatorka poezji i publicystka „Wiadomości Literackich”.

źródło: NKJP: Sylwia Chutnik: Pani Ania ze Stawiska, Polityka, 2009-07-04

Wójcicka-Chylewska Zofia, dramato- i powieściopisarka, tłumaczka, ur. w r. 1876 w Krakowie w rodzinie aktorskiej była związana z życiem teatru jako deklamatorka i kierownik artystyczny scen amatorskich, głównie jednak jako autorka dramatyczna i tłumaczka utworów teatralnych.

źródło: NKJP: Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska, 1994

Podczas antywojennej konferencji [...] wystąpiła ona w charakterze deklamatorki pacyfistycznej poezji.

źródło: NKJP: Katarzyna Jedynakiewicz: Intelektualista a polityka: działalność emigracyjna Klausa Manna (1933 – 1949), 2002

Data ostatniej modyfikacji: 24.05.2017
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN
Open toolbar

Menu dostępności

  • Powiększ tekst

  • Zmniejsz tekst

  • Wysoki kontrast

  • Resetuj