część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
m3
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
M. |
asonans
|
asonanse
|
|
D. |
asonansu
|
asonansów
|
|
C. |
asonansowi
|
asonansom
|
|
B. |
asonans
|
asonanse
|
|
N. |
asonansem
|
asonansami
|
|
Ms. |
asonansie
|
asonansach
|
|
W. |
asonansie
|
asonanse
|
|
fr.
assonance
z
hiszp.
asonancia
'współbrzmienie'
lit.
rym niedokładny, w którym samogłoski są identyczne, a spółgłoski się różnią
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
literatura
|
Jeszcze miałem niezgrabny asonans na początek wiersza: „...i słońc szalonych trajektorii Zatraca mię i świat w agonii...”
źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007
|
|
Jedna z autorek użyła nawet asonansu poetyckiego. Nie wiem, czy zdaje sobie z tego sprawę, ale to przejaw talentu [...].
źródło: NKJP: Poeci i kandydaci, Dziennik Polski, 2003-04-02
|
|
[...] poeci klasyczni specjalnie unikali takich asonansów, uważając je za nieestetyczne.
źródło: NKJP: Internet
|
|
Zdaniem Wisławy Szymborskiej na asonanse, czyli rymy niedokładne, można sobie pozwolić w poezji, ale limeryk to sprawa zbyt poważna.
źródło: NKJP: Anna Bikont: Zabawy literackie, Gazeta Wyborcza, 1997-12-23
|
Data ostatniej modyfikacji: 20.05.2015
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN