1855,
M. Mann, "Podróż na Wschód", books.google.pl
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
m1
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
| M. |
poliglota
|
poligloci
|
ndepr |
poligloty
|
depr |
| D. |
poligloty
|
poliglotów
|
|
| C. |
poliglocie
|
poliglotom
|
|
| B. |
poliglotę
|
poliglotów
|
|
| N. |
poliglotą
|
poliglotami
|
|
| Ms. |
poliglocie
|
poliglotach
|
|
| W. |
poligloto
|
poligloci
|
ndepr |
poligloty
|
depr |
osoba, która potrafi porozumiewać się w wielu językach
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
języki świata
- młody, wykształcony poliglota
- być, zostać poliglotą
|
Ukraińskiego nauczyłem się praktycznie samodzielnie — mówi młody poliglota.
źródło: NKJP: Marcin Zasada: Więcej niż poliglota, Dziennik Zachodni, 2003-06-06
|
|
Przemierzył niemal całą Europę. Wszechstronnie wykształcony poliglota. Maturę zdawał w Londynie, studiował w Rzymie.
źródło: NKJP: (jd): Jubileusz księdza Dumały, Gazeta Radomszczańska, 2009-09-30
|
|
Może pan zostać poliglotą i mówić biegle kilkunastoma językami [...].
źródło: NKJP: Sławomir Zagórski: Z Tadeuszem Bielickim rozmawia Sławomir Zagórski, Gazeta Wyborcza, 1996-05-24
|
Data ostatniej modyfikacji: 03.05.2017
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN