1860,
Czas, books.google.pl
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
n2
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
M. |
deklamatorstwo
|
deklamatorstwa
|
|
D. |
deklamatorstwa
|
deklamatorstw
|
|
C. |
deklamatorstwu
|
deklamatorstwom
|
|
B. |
deklamatorstwo
|
deklamatorstwa
|
|
N. |
deklamatorstwem
|
deklamatorstwami
|
|
Ms. |
deklamatorstwie
|
deklamatorstwach
|
|
W. |
deklamatorstwo
|
deklamatorstwa
|
|
książk.
pejorat.
cecha wypowiedzi charakteryzujących się wzniosłością, ale niemających odbicia w rzeczywistości
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie
|
[...] Ten wiersz surowy, ogołocony z konwencji, odarty z ozdób i deklamatorstwa został też wkrótce usankcjonowany i w inny sposób [...].
źródło: NKJP: Tadeusz Drewnowski: Porachunki z XX wiekiem Szkice i rozprawy literackie, 2006
|
|
Nie ma deklamatorstwa, jakiego spodziewalibyśmy się po Brechcie, który kazał swoim bohaterom zwracać się wprost do publiczności.
źródło: NKJP: Roman Pawłowski: V Festiwal Unii Teatrów Europy w Krakowie, Gazeta Wyborcza, 1996-10-15
|
|
[...] Ostatnia koncepcja EWG-bis i NATO-bis to typowa ucieczka w deklamatorstwo dla tuszowania kompletnej jałowości.
źródło: NKJP: Wódz - przedostatni rozdział, Gazeta Wyborcza, 1992-04-22
|
Data ostatniej modyfikacji: 24.05.2017
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN