1879,
J. I. Kraszewski, "Wybór pism", books.google.pl
część mowy: przysłówek
stopień równy |
chmurnie
|
stopień wyższy |
chmurniej
|
książk.
w sposób świadczący o smutku lub przygnębieniu
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
zachowania emocjonalne
- patrzeć, spoglądać; odpowiedzieć, rzec chmurnie
|
Martwił się, czy jest „podobny do Żyda”; i wychodząc z domu, starannie czyścił bury, ubranie. Chmurnie, surowo, podejrzliwie badał odbicie w lustrze.
źródło: NKJP: Bogdan Wojdowski: Chleb rzucony umarłym, 1971
|
|
- Nie wierzę panu. I nie skorzystam z pana samochodu - odrzekła chmurnie Hilda.
źródło: NKJP: Zbigniew Nienacki: Księga strachów, 1967
|
|
Polek nie ruszył się z miejsca. Patrzył chmurnie w podłogę.
źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Dziura w niebie, 1959
|
Data ostatniej modyfikacji: 11.12.2016
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN