1 połowa XVII w.,
Kart XVII-XVIII
W postaci: sztachet (r. męski)
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
ż
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
| M. |
sztacheta
|
sztachety
|
|
| D. |
sztachety
|
sztachet
|
|
|
|
| C. |
sztachecie
|
sztachetom
|
|
| B. |
sztachetę
|
sztachety
|
|
| N. |
sztachetą
|
sztachetami
|
|
| Ms. |
sztachecie
|
sztachetach
|
|
| W. |
sztacheto
|
sztachety
|
|
Dawniej także: sztakiet, sztokiet (sztakiety [lm]) - z niem. Stakete
wąski i ostro zakończony element, który wraz z innymi takimi samymi elementami, ułożonymi pionowo i odpowiednio zamocowanymi, tworzy płot
CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA
Najbliższe środowisko życia człowieka
dom/inne miejsca zamieszkania i ich otoczenie
- drewniane sztachety; sztachety ogrodzeniowe
- sztachety z płotu
- połamać, wyrwać sztachety
|
Radny pobił sąsiada sztachetą z płotu.
źródło: NKJP: Joanna Kielas: Radny pobił sąsiada sztachetą z płotu, Dziennik Bałtycki, 2010-05-11
|
|
Auto z impetem wpadło na półmetrowej wysokości betonowy murek, odbiło się od metalowego wspornika, na którym umocowane były drewniane sztachety.
źródło: NKJP: Autem w balkon, Dziennik Polski, 2001-05-21
|
|
To student, pijany. Wymiotuje, trzymając się żelaznych sztachet ogrodzenia.
źródło: NKJP: Magdalena Tulli: Skaza, 2006
|
|
Pawlak z cepem w ręku przelazł przez płot, z rozpędu rozdzierając wyjściowe spodnie o sztachetę.
źródło: NKJP: Andrzej Mularczyk: Sami swoi, 1967
|
Data ostatniej modyfikacji: 16.05.2018
Copyright© Instytut Języka Polskiego PAN