Chronologizacja
Odmiana
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza | liczba mnoga | ||
---|---|---|---|
M. | manierysta |
manieryści |
ndepr |
manierysty |
depr | ||
D. | manierysty |
manierystów |
|
C. | manieryście |
manierystom |
|
B. | manierystę |
manierystów |
|
N. | manierystą |
manierystami |
|
Ms. | manieryście |
manierystach |
|
W. | manierysto |
manieryści |
ndepr |
manierysty |
depr |
Pochodzenie
internac.
ang. mannerist
fr. maniériste
niem. Manierist
z wł. manierista
1. dawniej
Definicja
Kwalifikacja tematyczna
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA Działalność artystyczna człowieka prądy, kierunki i kategorie artystyczne
Relacje znaczeniowe
hiperonimy: | artysta |
Cytaty
Było to pierwsze poważne zlecenie, dzięki któremu Caravaggio zaczął się przeobrażać w dojrzałego artystę, rywalizującego na równych prawach z uznawanym powszechnie manierystą d'Arpinem, u którego dotychczas jedynie terminował. źródło: NKJP: Internet |
|
Sęp - poeta barokowy czy prekursor baroku? A może poeta schyłku renesansu lub manierysta. źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans, 1973 |
|
Zobaczymy w niewielkiej próbce historię weneckiego malarstwa. Od średniowiecznych ołtarzyków przenośnych, przez dzieła malarzy z warsztatu Bellinich, obrazy słynnego manierysty Parisa Bordone do barokowych scen religijnych, portretów i widoków miejskich. źródło: NKJP: Dorota Jarecka: Serenissima - wystawa malarstwa i konserwacji, Gazeta Wyborcza, 1995-12-01 |
|
[...] byli malarze, którzy w teorii opowiadali się za klasycyzmem, a w praktyce zdradzali klasycyzm na rzecz manieryzmu (np. Vasari). Inni - zależnie od gatunku - manierystami bywali w kompozycjach, klasykami - w portretach. źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans, 1973 |
2. współcześnie
Definicja
Kwalifikacja tematyczna
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA Usposobienie człowieka określenia człowieka ze względu na jego usposobienie
Cytaty
Co się zaś tyczy słynnego tetragrammatonu JHVH, to nie ma 100% pewności, jak wymawiano Imię Boga; są różne „szkoły”: Jehowa, Jahwe, Jehwa, Jehua... Pomija się pisanie i wymawianie na końcu „h”, chyba że w nawiasie „(h)”.Są jednak manieryści , którzy piszą owe „h”, jednak już kiedyś prof. W. Tyloch zwracał uwagę na niestosowność tej „maniery” Sandauerowi... źródło: NKJP: Internet |