trzepak

Najpierw jednak trzeba było wywiązać się z obowiązków. Po pierwsze więc - trzepanie dywanów. Na każdym podwórku był trzepak. Od ósmej rano do piątej po południu - do Wielkiego Czwartku niósł się od niego łoskot trzepanych dywanów.

źródło: NKJP: Andrzej Skowroński: Tamte Wielkanoc, Gazeta Krakowska, 2003-04-22

Przy ulicy Polnej, na placu między blokami wojskowymi i komunalnymi, na sznurach suszy się pranie. Wolne trzepaki do dywanów okupują dzieci. W piaskownicy pusto.

źródło: NKJP: (bł): Piasek śmierdzi, Dziennik Łódzki, 2004-06-2

Kiedy nikt nie trzyma cię za rękę, to nawet trzepak nabiera innej barwy i staje się towarzyszem zabawy [...]. Bardzo mało osób zdaje sobie z tego sprawę. Gdy urosną tak wysoko, że nie są w stanie zrobić wymyku na niższym pręcie, zaraz zapominają do czego tak naprawdę służy trzepak i widzą w nim tylko kilka metalowych rur, na których można zawiesić kawał grubego materiału.

źródło: NKJP: Robert Dudek: Mięsny książę, 1997

Tymczasem obok na podwórkach i placach zabaw dzieci stawały na głowach (gdy zwisało się z trzepaka, niebo mieniło się ziemią, a ziemia niebem), kręciły się w kółko (wówczas zacierały się granice przedmiotów), skakały (a wtedy świat podskakiwał razem z nimi) i biegały.

źródło: NKJP: Daniel Odija: Kronika umarłych, 2010