Słowianin

Pogaństwo Słowian, których zachodnie rubieże sięgały aż za Łabę, było dla germańskich władców podstawowym argumentem moralnym i politycznym uzasadniającym połączony z chrystianizacją podbój.

źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 1989

Pierwszy zapis o żyjących na Górnym Śląsku Słowianach pochodzi z IX w., tzw. Geograf Bawarski wśród innych plemion polskich wymienia Opolan i Gołęczyców, mieszkających nad górną Odrą i jej dopływami.

źródło: NKJP: Lech Szaraniec, Górny Śląsk, 1997

Wystarczy, że Słowianin jest utalentowanym osobnikiem, a już w dziewięciu wypadkach na dziesięć bierze się do filozofii. Gdy czytam drugą część listów Słowackiego do matki, mam zawsze ochotę powiedzieć: „Julek, jak pragnę zdrowia twojego i mojego, zostaw to i weź się do uczciwego pisania”.

źródło: NKJP: Andrzej Bobkowski: Szkice piórkiem: (Francja 1940-1944), 1957

Otóż w Bułgarii ofiarnik po zabiciu zwierzęcia kładł nóż na kamieniu, aby krew spłynęła do zagłębienia. Do takich zagłębień Słowianie składali też resztki święconego w pierwszy dzień świąt Wielkanocnych.

źródło: NKJP: Michał Rożek: Symbolika i magia Krakowa, 2000

Wybór Papieża Słowianina sprawił, że Kościoły i narody środkowej i wschodniej Europy stały się jeszcze bardziej przedmiotem stałej troski i odpowiedzialności Stolicy Apostolskiej.

źródło: NKJP: Zygmunt Kubiak: Przestrzeń dzieł wiecznych: eseje o tradycji kultury śródziemnomorskiej, 1993

Sławianin lubi sielanki, ma płowe włosy do pasa i chodzi po polu wołki popędzać, a po robocie pić piwo, wino, wódkę i bić w bębny. Nie w głowie mu takie brudne zajęcia, jak polityka, rzemiosło czy handel [...].

źródło: NKJP: Internet