UKRYJ ODMIANĘ ROZWIŃ WSZYSTKO DRUKUJ

spółgłoska

Chronologizacja

1785, SL

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	spółgłoska	spółgłoski
D.	spółgłoski	spółgłosek

C.	spółgłosce	spółgłoskom
B.	spółgłoskę	spółgłoski
N.	spółgłoską	spółgłoskami
Ms.	spółgłosce	spółgłoskach
W.	spółgłosko	spółgłoski

Pochodzenie

Por. łac. consonus 'współbrzmiący'; od: spół- (zob. społem, spółka) + głoska

Definicja

jęz.

głoska wymawiana tak, że określone narządy mowy zbliżają się do siebie w takim stopniu, że powstaje zwarcie lub szczelina

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE Język mówienie

Relacje znaczeniowe

hiperonimy:

głoska

Połączenia

spółgłoska bezdźwięczna, dźwięczna, miękka, twarda
spółgłoska "b", "t", "z"
spółgłoski i samogłoski
wymowa spółgłosek

Cytaty

[...] polska spółgłoska t powstaje dzięki przywarciu czubka języka do górnych zębów (siekaczy).

źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996

Co z tego, że w podręcznikach gramatyki czytamy, iż w dopełniaczu liczby mnogiej słowa zakończone na tzw. spółgłoskę półtwardą (c, cz, dz, dż itp.) przybierają końcówkę -y, a te zakończone na miękką (ć, ź, ś itp.) -i, skoro mówimy żołnierzy - ale stróżów, koni - ale uczniów.

źródło: NKJP: Katarzyna Mosiołek-Kłosińska: Poproszę pasztet z babuni, Wiedza i Życie, 1997

Jego rozmówca przeciągał nieco spółgłoski. Wyrazy brzmiały, jakby zostały wysyczane przez węża.

źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Rytuał, 2008

Data ostatniej modyfikacji: 22.01.2019