Wioskę poznał od razu. Zmieniła się mało przez te dwadzieścia lat rozstania. [...] Po dawnemu rosły dęby, topole i brzeziny. I zielone krzewy rokiciny nad polną strugą.
źródło: Jan Baranowicz: Baśnie śląskie, 1957 (books.google.pl)
Bryka staczała się po pochyłości mostu i zanurzała się przodkiem w wyrwę, nabierając wody. Poleszuk, żerdzią macając drogę, zdążał ku niej przez kępy rokicin.
źródło: Tadeusz Kruk: Tadeusz, syn Ludwika i Tekli, 1980 (books.google.pl)