Skamieniały wpatrywał się w płachetek śniegu, ocalały pod nartami. Ogarnięty przerażeniem, że lada chwila runie i ten ostatek śniegu, bał się najdrobniejszego gestu.
źródło: NKJP: Stanisław Zieliński: W stronę Pysznej, 2008
Biegł dalej, ale zaczął tracić oddech, był mokry, nieprzytomny, poczuł, że za chwilę runie na ziemię. Ostatkiem sił dopadł najbliższej bramy i uwiesił się na kratach opuszczonej żaluzji. Myślał, że zaraz pęknie mu serce.
