imperatywny

Wódka trafia więc tutaj nie „do barku”, lecz „do baryku”; mówi się nie „do kogoś”, lecz „dla kogoś”; a uprzejme „Proszę mnie posłuchać!” zamienia się w imperatywne „Słucha pan!”.

źródło: NKJP: Inna kraina, Dziennik Polski, 2004-04-09

Występując w „Weisser Westen”, Angela Fette intonuje absurdalne hymny i manifesty, posługując się imperatywnymi gestami, przerywanymi i kształtowanymi przez elektroniczne dźwięki Phillipa Schulze.

źródło: Internet: ggm.gda.pl

Jeżeli Stanisław Dróżdż poucza nas w trybie imperatywnym „Nie czytać!”, to znów poruszamy się w zamkniętym kole poezji konkretnej.

źródło: Tadeusz Sławek: Między literami, 1989 (drozdz.art.pl)