implozja

Przy wymawianiu spółgłosek zwartych odróżnia się trzy kolejno po sobie następujące fazy: zwarcie (implozję), trwanie zwarcia (przerwę) oraz rozwarcie (eksplozję). Słyszalny efekt takiego rozwarcia to właśnie głoski wybuchowe [p, t, k, b, d, g].

źródło: Norbet Morciniec: Wprowadzenie do językoznawstwa niemieckiego, 2010 (wh.uz.zgora.pl)

Implozja i eksplozja są przy „t”, „d” mniej więcej równe sobie i trwają nieco dłużej niż implozja i eksplozja przy samogłoskach wargowych.

źródło: Bożena Wierzchowska: Wymowa polska, 1965 (books.google.pl)

Sylabę dzieli się na część centralną, zwaną też szczytem, trzonem lub granią oraz marginalną, zwaną stokiem. Bywa ona też dzielona na trzy fazy: nagłos, czyli eksplozję, szczyt oraz wygłos, czyli implozję.

źródło: Jacek Perlin: O zmianach struktury i funkcji sylaby, Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, 1993 (mbc.malopolska.pl)