bezrymowy

Wiek XVI odziedziczył po poprzednich stuleciach w wersyfikacji sytuację niestabilną i kompromisową. W swoim czasie na substrat poezji ludowej, która znała wiersz sylabiczny w epice i izosylabiczny w pieśni, w zasadzie zdaniowy i bezrymowy, nałożyło się doświadczenie religijnej poezji łacińskiej, o dobrze wykształconym rymie.

źródło: NKJP: Jerzy Ziomek: Renesans, 1973

Poeta stara się szukać sposobów zarówno w treści, jak i w formie wiersza. - Nigdy nie spotkałem się z sonetem białym (bezrymowym) - mówi. - Lubię zabawę literacką, ale nie ustalam zasad pisania.

źródło: NKJP: (RS): W rytmie sonetu, Express Ilustrowany, 2002-06-27

Pisanie z rymami jest trudniejsze niż bezrymowe. Z drugiej strony miewam czasem kłopoty, żeby się ich pozbyć.

źródło: NKJP: Internet