filut

Wantuła był chytrym filutem. [...] — Zaraz wytłumaczę — mawiał Wantuła . — Oto proszę se zjeść jabłko, a ja powiem, jak to było [...].

źródło: Gustaw Morcinek: Jan Wantuła, 1959 (books.google.pl)

[...] przekształcił się w kawał pomysłowego filuta umawiającego się z handlarzem garnków, by potem założyć się z kimś naiwnym i zakład wygrać.

źródło: Julian Krzyżanowski: Paralele: studia porównawcze z pogranicza literatury i folkloru, 1961 (books.google.pl)

Dostawał się od razu na margines społeczeństwa i błąkając się wśród ludzi „luźnych”, nieraz stawał się żebrakiem lub, co gorsza, „filutem” i złodziejem.

źródło: Karolina Beylin: Opowieści warszawskie, 1956 (books.google.pl)

Bohomolec przedstawia postać filuta, oszusta, który obejmuje posadę guwernera w ziemiańskim domu Łakomskich, demoralizując bez skrupułów swego ucznia.

źródło: Pamiętnik słowiański, Tom 4, 1954 (books.google.pl)