voyeur

Że najbardziej nawet makabryczne fragmenty „klasyki” kina mniej są emocjonujące od kilkunastosekundowej choćby migawki telewizyjnej z prawdziwą śmiercią, wie każdy voyeur.

źródło: NKJP: Wojciech Kuczok: To piekielne kino, 2006

[...] to, co stworzyły poprzednie wieki, było przejawem ich pasji, ich rozpaczy, ich bezdomności, ich szaleństwa i gniewu, więc podziwiajmy to, przychodźmy do muzeum i przyglądajmy się, to jest prawo voyeura, to jest bezpieczna wyspa [...].

źródło: NKJP: Izabela Filipiak: Magiczne oko. Opowiadania zebrane, 2006

Cisza nie obowiązuje dzisiaj wojerów jedynie zwiedzających dawne „świątynie ciszy”, nie ma także racji bytu w wirtualnych nekropoliach, muzeach i cyberblibliotekach.

źródło: Agnieszka Janiak: Zdesakralizowane świątynie ciszy - kościół, cmentarz, muzeum, biblioteka, 2007 (researchgate.net)

Artystka przewidziała dla nas rolę voyera – podglądacza, który może jedynie oglądać rzeczywistość lepszą, piękniejszą, tęsknić za miejscem, gdzie czas spędza się na przyjemnościach.

źródło: Anka Leśniak: Katarzyna Kamińska. „Taka Ja”. Wystawa grafiki cyfrowej (odaart.pl)