-
2.
mała wyniosłość w podmokłym, bagnistym terenie -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
ukształtowanie terenu -
- kępy wśród bagien, wśród mokradeł
- skakać z kępy na kępę
-
Wydostaliśmy się z bagna – on poszedł przodem, lekko przeskakiwał z kępy na kępę, ja niezdarnie z tyłu – i wędrowaliśmy przez zamglone, wciąż pogrążone w szarawym półmroku łąki.
źródło: NKJP: Mariusz Ziomecki: Lato nieśmiertelnych, 2002
Zabłocone buciki nagle stały się ciężkie i bałaś się, że na kolejnej z kęp, które przeskakiwałaś, pociągną cię w topiel.
źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997
Na mokradłach Pereplutu były kępy, suche, wyżej położone miejsca, porośnięte czarną brzozą, olchą, świdwą, dereniem i tarniną.
źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Wieża Jaskółki, 1997
Wierzchołki kęp jednak obsychają, co powoduje ich zapadanie się i powstawanie niecek, w których też gromadzi się woda, z pożytkiem dla wzrostu mchów. Tym sposobem powstają coraz to nowe kępy, zaś torfowisko zwane wysokim rośnie i rośnie, mniej więcej 1–2 mm na rok.
źródło: NKJP: Adam Molenda: Komu Puścizna Wielka?, Dziennik Polski - 2003-08-14
Na wycieczkach podziwiałam Zinę, skaczącą odważnie z kępy na kępę twardego gruntu wystającego z grząskiego bagna.
źródło: NKJP: Zina, Dziennik Polski - Pejzaż, 2000-09-16
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kępa
kępy
D. kępy
kęp
C. kępie
kępom
B. kępę
kępy
N. kępą
kępami
Ms. kępie
kępach
W. kępo
kępy
-
płn. psł. *kǫpa 'coś wygiętego, wypukłego (np. wzniesienie terenu, grupa drzew, krzewów przypominająca wzniesienie)'