ciekawski - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

tak bardzo zainteresowany kimś lub czymś, że często budzi to niechęć mówiącego

Używane często w znaczeniu 'ciekawski człowiek'.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

określenia człowieka ze względu na jego usposobienie

hiperonimy:

ciekawy II

ciekawski gość, tłum; ciekawska dziewczynka; ciekawscy gapie, ludzie, turyści, sąsiedzi
ciekawscy i gapie

	Co za ciekawski gość. Zaczyna mnie na dobre wkurzać. To przez jego gumowe ucho muszę się chować z telefonem w kiblu [...]. źródło: NKJP: Joanna Szymczyk: Ewa i złoty kot, 2004
	Liska jest uroczym, ciekawskim, pełnym werwy dzieckiem. Lubi więc bawić się i psocić. źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004
	Jest to kot bardzo spokojny, towarzyski, niesamowity pieszczoch, ale też bardzo ruchliwy i ciekawski, a przede wszystkim znakomicie się prezentuje. źródło: NKJP: Przemysław Zieliński: Kot na punkcie kota, Gazeta Tczewska, 2008-01-24
	Jesteśmy z natury ciekawscy. Zamiast uznać gwiazdy za atrakcyjną ozdobę nocnego nieba, nieustannie zgłębiamy ich tajemnice. źródło: NKJP: Piotr Szymczak, Karol Pankowski, Andrzej Sołtan: Zagadki wszechświata, Focus. Poznać i zrozumieć świat, nr 10, 2003
	Na korytarzu pierwszego piętra, w prawym skrzydle gmachu, gdzie mieściła się największa sala sądowa, zebrała się ponad setka ciekawskich. źródło: NKJP: Edward Augustyn: Dobrodziej oszust (6), Głos Ojca Pio, 2008

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. ciekawy I