sfajczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sfajczyłem +(e)m sfajczył	sfajczyłam +(e)m sfajczyła	sfajczyłom +(e)m sfajczyło	sfajczyliśmy +(e)śmy sfajczyli	sfajczyłyśmy +(e)śmy sfajczyły
2 os.	sfajczyłeś +(e)ś sfajczył	sfajczyłaś +(e)ś sfajczyła	sfajczyłoś +(e)ś sfajczyło	sfajczyliście +(e)ście sfajczyli	sfajczyłyście +(e)ście sfajczyły
3 os.	sfajczył	sfajczyła	sfajczyło	sfajczyli	sfajczyły

bezosobnik: sfajczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		sfajczmy
2 os.	sfajcz	sfajczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	sfajczyłbym bym sfajczył	sfajczyłabym bym sfajczyła	sfajczyłobym bym sfajczyło	sfajczylibyśmy byśmy sfajczyli	sfajczyłybyśmy byśmy sfajczyły
2 os.	sfajczyłbyś byś sfajczył	sfajczyłabyś byś sfajczyła	sfajczyłobyś byś sfajczyło	sfajczylibyście byście sfajczyli	sfajczyłybyście byście sfajczyły
3 os.	sfajczyłby by sfajczył	sfajczyłaby by sfajczyła	sfajczyłoby by sfajczyło	sfajczyliby by sfajczyli	sfajczyłyby by sfajczyły

bezosobnik: sfajczono by

bezokolicznik: sfajczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: sfajczywszy

gerundium: sfajczenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: sfajczony

odpowiednik aspektowy: fajczyć

+

sfajczyć

+

CO