-
1.
pot. ekspresywnie o dziecku - człowieku w okresie do wieku dojrzewania -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA
Bieg życia
narodziny i dzieciństwo -
Kiedyś to była dobra dzieciaczyna, spokojny, chodził własnymi ścieżkami.
źródło: NKJP: Jakub Pietrzak: Areszt domowy, Wieści Podwarszawskie nr 27, 2003
- Za żebrami to nie jestem - mówi Krystyna. Słysząc to, dziesięcioletnia córka Ala wtrąca: - Oj mamo, nie bujaj, przecież wysyłasz nas pod pałac. Speszona Krystyna odpowiada: - Z czegoś te dzieciaczyny trzeba wyżywić.
źródło: NKJP: Irena Morawska: - Niech nas kupi Chińczyk, Arab albo Niemiec. Byleby praca była - mówią w Sztynorcie. ..., Gazeta Wyborcza, 1995-04-24
[...] jak lekarz powie, że dziecko zdrowe, to znaczy, że zdrowe i z czterdziestostopniową gorączką wlecze dzieciaczynę na spacerek.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m2, ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. dzieciaczyna
dzieciaczyny
D. dzieciaczyny
dzieciaczynów
dzieciaczyn
C. dzieciaczynie
dzieciaczynom
B. dzieciaczynę
dzieciaczyny
N. dzieciaczyną
dzieciaczynami
Ms. dzieciaczynie
dzieciaczynach
W. dzieciaczyno
dzieciaczyny
Inne uwagi
Gdy wyraz odnosi się tylko do osób płci żeńskiej, używa się r.ż., D. lm dzieciaczyn. Gdy zaś odnosi się do osoby/osób płci męskiej, do grupy osób obojga płci albo do osoby/osób bez wskazania na płeć, używa się r. m2, D. lm dzieciaczynów lub r. ż, D lm dzieciaczyn.
-