zawadiacki - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.b

będący wyrazem tego, że ktoś wywiera na innych wrażenie swoją śmiałością, energią i skłonnością do sprzeciwu

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

	Zawadiackim ruchem podrzucił czuprynę i lekko popchnął mnie przed sobą. źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Obłęd, 1980
	Proste blond włosy, drobna twarz i ładny, zawadiacki uśmiech. Natalia [...] ma szesnaście lat i marzy o studiach geograficznych. źródło: NKJP: Pałacowe dzieci, Trybuna Śląska, 2001-06-01
	Spogląda przed siebie z zawadiacką miną, po czym ściąga z głowy zabytkową pilotkę, a spocone czoło wyciera rękawem skórzanej kurtki. źródło: NKJP: Robert Luft: Cyrk straceńców, CKM nr 08/08, 1999
	Ten 2,5-latek o zawadiackim uśmiechu i ciepłych iskierkach w oczach potrafi poruszyć tłumy. źródło: NKJP: 17 tysięcy 791 złotych dla Maksia, Życie Podkarpackie, 2010-02-17
	- Teraz mam największe stado w województwie, na wiosnę będę miał jedno z największych w Polsce - mówi z dumą [...] wysoki, trzydziestokilkuletni mężczyzna z sumiastym wąsem i zawadiackim spojrzeniem. źródło: NKJP: Iza Bednarz: Sienkiewicz od kóz, Gazeta Wyborcza, 1994-03-18

część mowy: przymiotnik

Stopień równy