zbrukać - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. spowodować, że ktoś lub coś traci swój wysoki status i zaczyna być oceniany (oceniane) negatywnie lub być kojarzony (kojarzone) ze złymi rzeczami i negatywnymi wartościami

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

Relacje znaczeniowe

synonimy:

pokalać
zhańbić

Cytaty

	[...] zarzucają prokuraturze w Zawierciu, że zbrukała pośmiertną godność ich syna Roberta. źródło: NKJP: Krzysztof Dulko: Zrobili im z syna pijaka K, Trybuna Śląska, 2004-09-17
	Chciałem z niej zrobić konfidentkę, donosicielkę! Zbrukałem ją! źródło: NKJP: Marek Krajewski: Głowa Minotaura, 2009
	Trzonem naszego Ruchu jest niezbrukane dotychczasową polityką pokolenie dojrzałe po czerwcu 1989 r. źródło: NKJP: Internet
	Jestem zbrukany, jestem grzesznik, jestem niegodny, i to nawet nie przez moje uczynki, ale z powodu zła siedzącego we mnie. źródło: NKJP: Helena Zaworska: Dzisiaj do księgarń trafia nowa książka Czesława Miłosza „Piesek przydrożny”, Gazeta Wyborcza, 1997-09-12

Odmiana

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.	zbrukam	zbrukamy
2 os.	zbrukasz	zbrukacie
3 os.	zbruka	zbrukają

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zbrukałem +(e)m zbrukał	zbrukałam +(e)m zbrukała	zbrukałom +(e)m zbrukało	zbrukaliśmy +(e)śmy zbrukali	zbrukałyśmy +(e)śmy zbrukały
2 os.	zbrukałeś +(e)ś zbrukał	zbrukałaś +(e)ś zbrukała	zbrukałoś +(e)ś zbrukało	zbrukaliście +(e)ście zbrukali	zbrukałyście +(e)ście zbrukały
3 os.	zbrukał	zbrukała	zbrukało	zbrukali	zbrukały

bezosobnik: zbrukano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zbrukajmy
2 os.	zbrukaj	zbrukajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zbrukałbym bym zbrukał	zbrukałabym bym zbrukała	zbrukałobym bym zbrukało	zbrukalibyśmy byśmy zbrukali	zbrukałybyśmy byśmy zbrukały
2 os.	zbrukałbyś byś zbrukał	zbrukałabyś byś zbrukała	zbrukałobyś byś zbrukało	zbrukalibyście byście zbrukali	zbrukałybyście byście zbrukały
3 os.	zbrukałby by zbrukał	zbrukałaby by zbrukała	zbrukałoby by zbrukało	zbrukaliby by zbrukali	zbrukałyby by zbrukały

bezosobnik: zbrukano by

bezokolicznik: zbrukać

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

zbrukawszy

gerundium: zbrukanie

rodzaj gramatyczny: dk

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	zbrukanie	zbrukania
D.	zbrukania	zbrukań
C.	zbrukaniu	zbrukaniom
B.	zbrukanie	zbrukania
N.	zbrukaniem	zbrukaniami
Ms.	zbrukaniu	zbrukaniach
W.	zbrukanie	zbrukania

imiesłów przymiotnikowy bierny: zbrukany

	liczba pojedyncza
	m1	m2	m3	n1, n2	ż
	M.	zbrukany	zbrukany	zbrukany	zbrukane	zbrukana
D.	zbrukanego	zbrukanego	zbrukanego	zbrukanego	zbrukanej
C.	zbrukanemu	zbrukanemu	zbrukanemu	zbrukanemu	zbrukanej
B.	zbrukanego	zbrukanego	zbrukany	zbrukane	zbrukaną
N.	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym	zbrukaną
Ms.	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanej

	liczba mnoga
	p1	m1 ndepr	m1 depr	pozostałe
	M.	zbrukani	zbrukani	zbrukane	zbrukane
D.	zbrukanych	zbrukanych	zbrukanych	zbrukanych
C.	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym	zbrukanym
B.	zbrukanych	zbrukanych	zbrukanych	zbrukane
N.	zbrukanymi	zbrukanymi	zbrukanymi	zbrukanymi
Ms.	zbrukanych	zbrukanych	zbrukanych	zbrukanych

odpowiednik aspektowy: brukać

Składnia

+

zbrukać

+

KOGO/CO + (CZYM)