tlen
-
bezbarwny i bezwonny gaz wchodzący w skład powietrza, niezbędny do oddychania dla większości organizmów żywych
-
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
minerały i pierwiastki -
hiperonimy: substancja
-
- zużyty; życiodajny tlen
- tlen w butli, w płucach, w powietrzu
- ciśnienie; dopływ; niedobór, niedostatek; stężenie tlenu
- czerpać; pobierać; podać komuś; wdychać tlen
- niezbędny jak tlen
-
Ratownicy położyli doktora na nosze, podali tlen i szybko polecieli do szpitala.
źródło: KWSJP: Monika Tutak: Zapracował się na śmierć, Super Express, 2006
Recepta jest prosta: sześć razy po godzinie powinnam być podłączona do aparatury, która przez rurki w nosie będzie we mnie wtłaczać życiodajny tlen.
źródło: KWSJP: Joanna Boroń: Kosztowne zaklęcie, Głos Koszaliński, 2002
Przed każdym wyjazdem do redakcji także wdychał tlen, miał bowiem do pokonania schody redakcyjne.
źródło: KWSJP: Teresa Żychiewicz: „Czytelnikom słowa wyjaśnień i podziękowania”, Tygodnik Powszechny nr 49, 1994
Do chwili urodzenia tlen dostarczany był przez pępowinę, noworodek natomiast czerpie tlen z powietrza.
źródło: KWSJP: Maria Przetacznik-Gierowska, Grażyna Makiełło-Jarża: Psychologia rozwojowa, 1980
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. tlen
tleny
D. tlenu
tlenów
C. tlenowi
tlenom
B. tlen
tleny
N. tlenem
tlenami
Ms. tlenie
tlenach
W. tlenie
tleny
Inne uwagi
Zwykle lp
-
Neologizm Jana Oczapowskiego (1800-1871), oparty na czasowniku tleć < psł. *tьlěti 'rozkładać się, rozpadać się, próchnieć, butwieć; tlić się, żarzyć się', zaproponowany w miejsce terminu kwasoród , wprowadzonego przez Jędrzeja Śniadeckiego (1768-1838).