-
2.
styl w architekturze i w sztukach plastycznych panujący w Europie od XIV do XVI w., charakteryzujący się realizmem i dążnością do uwydatnienia piękna, będący odwołaniem do dziedzictwa antyku i zerwaniem z estetyką średniowiecza -
[renesãs] lub [renesans]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
prądy, kierunki i kategorie artystyczne -
hiperonimy: styl
-
- późny, wczesny renesans
- renesans i manieryzm; antyk i renesans; gotyk i renesans
- architektura, malarstwo, muzyka, rzeźba; arcydzieło; styl renesansu
-
Stroop nie znał się na architekturze i historii sztuki. Ale z jego dość szczegółowych opowiadań wywnioskowałem, że zamek wybudowano w stylu północnoniemieckiego renesansu z zachowaniem reliktów gotyku.
źródło: NKJP: Kazimierz Moczarski: Rozmowy z katem, 1996
Drugą rzeczą jest prześladująca wciąż architekta idea stworzenia języka form architektonicznych i znalezienia rozwiązań obrazów architektonicznych na drodze przemieszania konstruktywistycznej estetyki żelbetu z wczesnym renesansem włoskim.
źródło: NKJP: Jan Minorski: Architektura Nowej Warszawy, Myśl Współczesna, 1953
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. renesans
renesansy
D. renesansu
renesansów
C. renesansowi
renesansom
B. renesans
renesansy
N. renesansem
renesansami
Ms. renesansie
renesansach
W. renesansie
renesansy
Inne uwagi
Zwykle lp
-
z fr. renaissance
< renaître 'odradzać się' (w XII w. głównie w znaczeniu religijnym)