-
1.
pot. osoba, której zadaniem jest złapanie – zatrzymanie jakiejś osoby lub osób albo zwierząt -
ATEMATYCZNY
-
- łapacz niewolników; gołębi, psów
-
Na Trzeciego Maja wpadła Cyklinówna, a przez nią Barcikowska z ulotkami. Jedną złapał Kot, drugą Jasio-jąkała, te asy. Konfident dobrze ułożony, z cenzusem, i łapacz ostatniego rzędu, samouk, łachman cuchnący potem i wódą.
źródło: NKJP: Igor Newerly: Pamiątka z Celulozy, 1952
Za każdego żywcem przyprowadzonego powstańca łapacze dostają miarkę wina... tanie jest życie niewolnika...
źródło: NKJP: Halina Rudnicka: Uczniowie Spartakusa, 1951
Tylko w styczniu w ręce policyjnych łapaczy wpadło aż 47 przestępców, kolejnych 14 w lutym.
źródło: NKJP: Poszukiwani i zatrzymywani, Dziennik Polski, 2004-02-10
Łapacze turystów polują na dworcu nie tylko na takich turystów, którzy przyjeżdżają „w ciemno”, nie wiedząc, gdzie się zatrzymają [...].
źródło: NKJP: (mid, RK): Peronowa konkurencja po sezonie, Dziennik Bałtycki, 2005-09-05
Jelonek ustawicznie przerywał linię obławy i nie dał się wyprzeć ze swojej enklawy. W końcu łapacze uznali się za pokonanych.
źródło: NKJP: (MM): Jelonek nie chce do lasu, Dziennik Bałtycki, 2011
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. łapacz
łapacze
ndepr łapacze
depr D. łapacza
łapaczy
C. łapaczowi
łapaczom
B. łapacza
łapaczy
N. łapaczem
łapaczami
Ms. łapaczu
łapaczach
W. łapaczu
łapacze
ndepr łapacze
depr -
+ łapacz + (KOGO/CZEGO) -