jowialnie

Definicja

książk. w sposób charakterystyczny dla kogoś o radosnym usposobieniu, życzliwym stosunku do ludzi oraz bardzo swobodnym poczuciu humoru
Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności
Połączenia
jowialnie mówić, uśmiechnąć się/uśmiechać się

- No, gratulacje, gratulacje! Doganiasz mnie, szczawiku! Wacek poklepał jowialnie młodszego brata po ramieniu.

źródło: NKJP: Ewa Siarkiewicz: Kuźnia na rozdrożu, 2008

Sam Hennessey bynajmniej nie wyglądał jak typowy szeryf z filmów gangsterskich. Niewysoki, tęgawy, z okrągłą, jowialnie uśmiechniętą twarzą, w skupieniu słuchał pytań, na które odpowiadał z namysłem.

źródło: NKJP: Wiktor Osiatyński: O zbrodniach i karach, 2003

– Zakrzewski! Witam serdecznie! – Jowialnie uścisnął rękę starszego policjanta. – A pana to jeszcze nie znam, prawda?

źródło: NKJP: Tomasz Konatkowski: Przystanek Śmierć, 2007

Odmiana

część mowy: przysłówek
Pochodzenie

Od: jowialny

CHRONOLOGIZACJA:

1807, Stanisław Nałęcz Moszczeński, Nowy zupełny dykcyonarz, to jest Mownik niemiecko-polski, books.google.pl

CHRONOLOGIZACJA POKAŻ WSZYSTKO

Data ostatniej modyfikacji: 08.09.2022