mitenka

Akurat naprzeciw nich dreptała pomalutku, wspierając się na cienkiej laseczce, drobna, siwa staruszka w aksamitnej ciemnozielonej staroświeckiej salopce, w pożółkłym koronkowym żabocie przy szyi i w czarnych mitenkach na artretycznych, sztywnych rękach.

źródło: NKJP: Jerzy Andrzejewski: Noc i inne opowiadania, 2001

Stara praciotka w fioletach zasiadła w fotelu obok choinki i, stukając hebanową laseczką ze srebrną rączką w kształcie charciego pyska, to wydawała polecenia służbie, to kiwała dłonią w koronkowej mitence, by ten czy ów zbliżył się i odpowiedział na jej pytania.

źródło: NKJP: Krystyna Uniechowska-Dembińska: Był pałac, 2008

Generał także przystanął i oparł dłonie, osłonięte mitenkami, na balustradzie.

źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Złoty pociąg, 2006

[...] to jest jeden z tych, które dopiero co przyniosłem biegiem ze sklepu na rogu, gdzie można dać do prania i krochmalenia męskie kołnierzyki, koszule i podkoszulki, a także kupić damskie kapelusze – sztuczne kwiaty na nich jak żywe – ażurowe mitynki i aksamitne rękawiczki w trzech kolorach [...].

źródło: NKJP: Henryk Rozpędowski: Charleston, 2002