ordynus
-
książk. człowiek, który zachowuje się w sposób nieprzyzwoity i wywołuje zgorszenie
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
słownictwo oceniające
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie -
Był to chłopiec rozwydrzony i hałaśliwy, ordynus posługujący się językiem uliczników, który chętnie wszczynał bójki [...].
źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Podróż, 1958
– Posłuchaj, szczeniaku – wycharczał wprost do Jankowego ucha. – Nie rozumiesz idioto, że narażasz siebie i swoją rodzinę? Najpierw podpalą Wam drzwi w kamienicy, potem sklep Twojego ojca, a potem...
– Puszczaj, ordynusie – wykrztusił Janek, wyrywając się z uścisku policjanta.źródło: NKJP: Jarosław Gibas: Holzok na prezydenta, Trybuna Śląska, 2003-10-18
Wszyscy uważali hrabiego za niegroźnego psychopatę, ordynusa i profana, z którym trzeba się przyjaźnić tylko dlatego, że jego przodkowie brali podobno udział jeszcze w kijowskiej wyprawie Bolesława Chrobrego.
źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997
Po takich ordynusach jak Ty można się wszystkiego spodziewać, byle było głupie i bezsensowne.
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. ordynus
ordynusi
ndepr ordynusy
depr D. ordynusa
ordynusów
C. ordynusowi
ordynusom
B. ordynusa
ordynusów
N. ordynusem
ordynusami
Ms. ordynusie
ordynusach
W. ordynusie
ordynusi
ndepr ordynusy
depr -