ordynus

  • książk.  człowiek, który zachowuje się w sposób nieprzyzwoity i wywołuje zgorszenie
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Ocena i wartościowanie

    słownictwo oceniające


    CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

    Zasady współżycia społecznego

    zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

  • Był to chłopiec rozwydrzony i hałaśliwy, ordynus posługujący się językiem uliczników, który chętnie wszczynał bójki [...].

    źródło: NKJP: Stanisław Dygat: Podróż, 1958

    – Posłuchaj, szczeniaku – wycharczał wprost do Jankowego ucha. – Nie rozumiesz idioto, że narażasz siebie i swoją rodzinę? Najpierw podpalą Wam drzwi w kamienicy, potem sklep Twojego ojca, a potem...
    – Puszczaj, ordynusie – wykrztusił Janek, wyrywając się z uścisku policjanta.

    źródło: NKJP: Jarosław Gibas: Holzok na prezydenta, Trybuna Śląska, 2003-10-18

    Wszyscy uważali hrabiego za niegroźnego psychopatę, ordynusa i profana, z którym trzeba się przyjaźnić tylko dlatego, że jego przodkowie brali podobno udział jeszcze w kijowskiej wyprawie Bolesława Chrobrego.

    źródło: NKJP: Andrzej Zaniewski: Król Tanga, 1997

    Po takich ordynusach jak Ty można się wszystkiego spodziewać, byle było głupie i bezsensowne.

    źródło: NKJP: Internet

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: m1

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. ordynus
    ordynusi
    ndepr
    ordynusy
    depr
    D. ordynusa
    ordynusów
    C. ordynusowi
    ordynusom
    B. ordynusa
    ordynusów
    N. ordynusem
    ordynusami
    Ms. ordynusie
    ordynusach
    W. ordynusie
    ordynusi
    ndepr
    ordynusy
    depr
CHRONOLOGIZACJA:
1844, K. R. Rusiecki, Małe tajemnice Warszawy. Zarysy obyczajowe oryginalne, t. 4, polona.pl
Data ostatniej modyfikacji: 07.06.2023