dufny

Ze zgrozą obserwujemy, że kapitalizm od chwili, gdy jego brata, socjalizm, uznano za zmarłego, popadł w manię wielkości i zaczął hulać bez skrępowania [...]. I po raz kolejny twierdzi się z dufnym przekonaniem o własnej nieomylności, że nie ma alternatywy.

źródło: Gazeta Wyborcza, 1999-12-31

Wiktor był już w domu. Sylwia nie zdołała się powstrzymać od zdemaskowania sprzeczności między jego dufnymi deklaracjami a wczorajszą randką.

źródło: Jerzy Jesionowski: Nad urwiskiem, 1982 (books.google.pl)