zawstydzony

Wiedziała od dawna, że Pawełek był w niej zakochany. Jeszcze przed wojną, kiedy był miłym, grzecznym chłopcem, spotkała go przypadkowo na ulicy i zabrała na lody do „Europejskiej”. Nad pucharkiem lodów pochylał swoją pąsową, zawstydzoną buzię.

źródło: NKJP: Andrzej Szczypiorski: Początek, 1986

Przechodząc obok urządzonego naprędce katafalku, przystanęła, szybkim, jakby zawstydzonym gestem przeżegnała się, a potem zmieniła dopalające się świece na nowe.

źródło: NKJP: Anna Bolecka: Uwiedzeni, 2009

Ja ci też powiem wszystko, co udało mi się ustalić. Popatrzyłem na niego zdumiony. Miał nieco zawstydzoną minę, jakby został przyłapany na dłubaniu w nosie.

źródło: NKJP: Michał Bielecki: Osiedle prominentów, 1997

Legenda na ową niezapomnianą noc, prozaiczna wymiana partnerek była punktem najmniej ekstrawaganckim. Major miał tak zawstydzone spojrzenie i tak dramatycznie starał się nadrabiać miną, że Każedub uznał, iż czas na zwrot akcji.

źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Czerwony byk, 2007

Usadowiwszy się na przednim siedzeniu, odwróciła do mnie głowę i obdarzając mnie niby zawstydzonym uśmiechem tych swoich wielkich oczu, powiedziała: - Ale ja nie umiem wiosłować. - Damy sobie radę - powiedziałem czując, że zabrzmiało to jak przechwałka, lecz chciałem jedynie ukryć drżenie głosu.

źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Widnokrąg, 1996