tajemnica - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

coś, co jest sprawą starannie ukrywaną i nie powinno być ujawniane innym

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

najgłębsza, pilnie strzeżona, ścisła; wielka tajemnica; tajemnica rodzinna
strzec; dochować tajemnicy
skrywać; odkryć/odkrywać; ujawnić/ujawniać, wyjawić/wyjawiać, zdradzić/zdradzać tajemnicę;
mieć (przed sobą) tajemnice
być tajemnicą;
okryty, otoczony, owiany tajemnicą
trzymać, utrzymać/utrzymywać, zachować/zachowywać; wyznać, zdradzić coś; zrobić/robić w tajemnicy

	[...] na dodatek wygadałam się z moją tajemnicą, chociaż wiem, że nigdy nie trzeba rozpowiadać o swoich marzeniach. źródło: NKJP: Ewa Nowacka: Może nie, może tak, 1976
	Nie... to taki nasz szyfr - kłamał, nie chcąc zdradzić tajemnicy. Marsjanin stanowił wyłączną własność Klubu Młodych Detektywów i nikt nie mógł się wtrącać w jego sprawy. źródło: NKJP: Adam Bahdaj: Wakacje z duchami, 1996
	[...] teraz ja sama opowiem ci wszystkie moje tajemnice, najciemniejsze sekrety, najgorsze wspomnienia. źródło: NKJP: Jacek Dukaj: Czarne oceany, 2001
	Projekt był utrzymywany w ścisłej tajemnicy. Strzeżony pewnie lepiej niż budowa superpancerników 145 [...]. źródło: NKJP: Mirosław M. Bujko: Wyspy szerszenia, 2008

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

tajemnica

+

(CZYJA)

Od tajemny (zob.) z przyrostkiem -ica