schorzenie - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

nieprawidłowe funkcjonowanie lub uszkodzenie jakiegoś narządu lub zespołu narządów w organizmie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Choroby i ich leczenie

ciężkie, groźne, ostre, poważne, przewlekłe schorzenie; schorzenie alergiczne, neurologiczne, nowotworowe, psychiczne; zawodowe
schorzenie kręgosłupa, mózgu, płuc, prostaty, przewodu pokarmowego, serca, skóry, stawów, tarczycy, układu krążenia, oddechowego, pokarmowego..., wątroby
schorzenia u dzieci
powód, przyczyna; rodzaj, typ schorzenia; grupa, lista; diagnostyka, profilaktyka schorzeń
leczyć schorzenie
cierpieć na schorzenia czegoś

	Nie przyjmujemy pacjentów z przewlekłymi schorzeniami. źródło: NKJP: Ewa Raciborska: Mówi szczeciński chirurg, Gazeta Wyborcza, 1999-01-19
	W wieku sześciu lat zachorował na rzadkie schorzenie kości, a sytuację pogorszył jeszcze wypadek, jakiemu uległ, mając dwanaście lat [...]. źródło: NKJP: Jeff VanderMeer: Przemiana Martina Lake’a, Esensja, 2008-06
	Wiele schorzeń nowotworowych wykrytych we wczesnym stadium rozwoju jest całkowicie uleczalnych. źródło: NKJP: (AB): Kampania życia, Dziennik Polski, 1998-10-01
	Przynajmniej część tych schorzeń to skutki zbiorowego wychowywania lub błędów w żywieniu. źródło: NKJP: K. Jakubowski: Najlepszy na Mazowszu, Tygodnik Ciechanowski, 2002-08-17
	Zbyt duże spożycie tych produktów powoduje otyłość i inne choroby cywilizacyjne, takie jak miażdżyca i schorzenia przewodu pokarmowego. źródło: NKJP: Tadeusz Kasperczyk, Jan Fenczyn: Podręcznik odnowy psychosomatycznej, 1996

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

	+	schorzenie	+	(CZEGO)
	+	schorzenie	+	(JAKIE)

Rzeczownik od dawnego czasownika (s)chorzeć < płn.psł. *chvorěti 'chorować, niedomagać'.
Zob. chory