-
2.
wojsk. dawna broń w postaci złożonego na pół rzemienia lub sznura, z którego wyrzucało się pociski -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
broń -
Oto idzie armia sprawna, zbrojna, zwycięska. Przeciw tej potędze wyprowadził trzy setki pastuchów wprawnych w strzelaniu z procy i rzucaniu maczugą za bydłem, ale niezwyczajnych walki.
źródło: NKJP: Zofia Kossak: Przymierze, 1952
Kilka dni temu na spacerze w lesie myślałem o zrobieniu procy właściwej i ćwiczeniach w posługiwaniu się nią. Z kumplami robiliśmy takie prymitywne procki, używając sznurka [...]. Procą właściwą dawniej posługiwali się pasterze i wojownicy. Składała się ze skórzanego rzemienia lub pasa splecionego z takich materiałów, jak ścięgna zwierząt lub włosie.
źródło: Internet: reconnet.pl
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. proca
proce
D. procy
proc
C. procy
procom
B. procę
proce
N. procą
procami
Ms. procy
procach
W. proco
proce
-
psł. port'ia
Nazwa narzędzia z przyrostkiem *-tia od psł. czasownika *pьrati, *perǫ (zob. prać)