perora
-
książk. dłuższa wypowiedź utrzymana w podniosłym tonie, zawierająca pouczenie lub opinię na jakiś temat
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język
mówienie -
- długa perora
- słuchać, wysłuchać/wysłuchiwać perory
- wygłosić/wygłaszać perorę
-
Orzeszko nie przejmował się na razie nowym, zaskakującym zachowaniem żony - zamykaniem się w pokoju z lekturami, spacerami w stronę wsi, opowieściami o bosych dzieciach, perorami na temat uwłaszczenia włościan.
źródło: NKJP: Krystyna Kolińska: Orzeszkowa, złote ptaki i terroryści, 1996
Brakowało jej tego, co zawsze uważała za najbardziej upierdliwą małżeńską codzienność. Pośród skocznych opowiastek Ryszarda, jego zawsze znakomitego humoru [...], brakowało jej nudnych i długich peror Maurycego, wygłaszanych, gdy ona akurat oglądała coś w telewizji.
źródło: NKJP: Monika Piątkowska: Krakowska żałoba, 2006
- Widzisz? „Stroje wieczorowe lub tradycyjne ludowe”! Tak się przed wojną chodziło na wytworne okazje, we fraku albo w chłopskiej sukmanie. Bo chłopa się szanowało!
Kucia słuchał tej perory, udając bez reszty zajętego jedzeniem, od czasu do czasu pozwalał sobie tylko na nieznaczny uśmiech, jakby rozczulenia.źródło: NKJP: Rafał A Ziemkiewicz: Żywina, 2008
W utrzymanej w stylu Rabelais'go perorze przeciw teologii scholastycznej Burton wymienia listę absurdalnych kwestii, którymi jego zdaniem zajmują się katoliccy teolodzy.
źródło: NKJP: Mikołaj Szymański: Obłęd miłosny i naukowy, Gazeta Wyborcza, 1996-06-14
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. perora
perory
D. perory
peror
C. perorze
perorom
B. perorę
perory
N. perorą
perorami
Ms. perorze
perorach
W. peroro
perory
-