nakarmić - Wielki słownik języka polskiego PAN

podawszy jedzenie, zaspokoić czyjś głód

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Jedzenie i jego przygotowanie

czynności związane z jedzeniem

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Świat zwierząt

hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt

	synonimy:	pożywić
	hiperonimy:	zaspokoić

nakarmić dziecko, rodzinę; bezdomnych, domowników, głodnych, głodomorów, przyjezdnych; gołębie, kota, psa; bydło, konie, krowy, świnie; ludzi, zwierzęta
nakarmić dobrze, obficie, porządnie, sowicie, do syta
nakarmić i napoić, nakarmić i przenocować, nakarmić i zaopiekować się; ogrzać i nakarmić, opatrzyć i nakarmić, przyjąć i nakarmić, ubrać i nakarmić, umyć i nakarmić
ileś gąb do nakarmienia

	Weszliśmy na podwórko i skryli w obórce na sianie. Po chwili wszedł chłop, aby nakarmić konia. źródło: KWSJP: Stanisława Górnikiewicz: Lwy z Westerplatte, 1983
	Nie daj się widzieć, a bacz pilnie przed siebie. Nie spiesz się, a ludzi dobrze nakarm. źródło: KWSJP: Tadeusz Kudliński: Gniew o Szoszannę, 1963
	Często się zdarza, że nad ukochanym wnukiem ulituje się babcia, która w tajemnicy przed rodzicami i lekarzem nakarmi dziecko twarożkiem lub jajkiem. źródło: NKJP: Agnieszka Fedorczyk: Alergie, Gazeta Wyborcza, 1996-11-15
	Bociany spacerowały niespiesznie wśród pracujących, co chwila uderzały dziobem w trawę i podnosząc wysoko głowy, połykały zdobycz. A potem odlatywały, by nakarmić małe. źródło: KWSJP: Danuta Koral: Wydziedziczeni, 1997

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	nakarmiłem +(e)m nakarmił	nakarmiłam +(e)m nakarmiła	nakarmiłom +(e)m nakarmiło	nakarmiliśmy +(e)śmy nakarmili	nakarmiłyśmy +(e)śmy nakarmiły
2 os.	nakarmiłeś +(e)ś nakarmił	nakarmiłaś +(e)ś nakarmiła	nakarmiłoś +(e)ś nakarmiło	nakarmiliście +(e)ście nakarmili	nakarmiłyście +(e)ście nakarmiły
3 os.	nakarmił	nakarmiła	nakarmiło	nakarmili	nakarmiły

bezosobnik: nakarmiono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		nakarmmy
2 os.	nakarm	nakarmcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	nakarmiłbym bym nakarmił	nakarmiłabym bym nakarmiła	nakarmiłobym bym nakarmiło	nakarmilibyśmy byśmy nakarmili	nakarmiłybyśmy byśmy nakarmiły
2 os.	nakarmiłbyś byś nakarmił	nakarmiłabyś byś nakarmiła	nakarmiłobyś byś nakarmiło	nakarmilibyście byście nakarmili	nakarmiłybyście byście nakarmiły
3 os.	nakarmiłby by nakarmił	nakarmiłaby by nakarmiła	nakarmiłoby by nakarmiło	nakarmiliby by nakarmili	nakarmiłyby by nakarmiły

bezosobnik: nakarmiono by

bezokolicznik: nakarmić

imiesłów przysłówkowy uprzedni: nakarmiwszy

gerundium: nakarmienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: nakarmiony

odpowiednik aspektowy: karmić

Rz_żywotny

+

nakarmić

+

KOGO/CO + (CZYM)

Zob. karmić