-
lit.
charakterystyczny dla literatury staropolskiej utwór poetycki, zawierający słowa pożegnania wypowiadane w sytuacji rozstania się z kimś albo opuszczenia jakiegoś miejsca
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
zwroty grzecznościowe i zachowania akceptowane społecznie
-
|
Opuszczającemu Gdańsk na okres studiów specjalny utwór (wierszowaną waletę) opublikował inny z uczniów Gimnazjum Akademickiego (od 1781) Carl Benjamin Feyerabend.
źródło: Internet: gdansk.gedanopedia.pl
|
|
Kto odda niesprawiedliwość wymyślonym zaletom? Kto mnie opłacze waletą? Kto pójdzie za lawetą?
źródło: Jacek Podsiadło: Kult ciała, Helikopter, nr 3, 2015 (opt-art.net)
|
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny:
ż
|
liczba pojedyncza |
liczba mnoga |
|
M. |
waleta
|
walety
|
|
D. |
walety
|
walet
|
|
|
|
C. |
walecie
|
waletom
|
|
B. |
waletę
|
walety
|
|
N. |
waletą
|
waletami
|
|
Ms. |
walecie
|
waletach
|
|
W. |
waleto
|
walety
|
|
-
łac.
vale, valete
'żegnaj, żegnajcie'
CHRONOLOGIZACJA:
XVI w.,
SPXVI
Na podstawie indeksu haseł
Data ostatniej modyfikacji: 12.07.2024